Κώστας Καββαθάς (Εν λευκώ & Αντίλογος)
Newspeak order: «Go now!»Όπως οι εθισμένοι σε ουσίες, έτσι κι εγώ κάθε μήνα χρειάζομαι μεγαλύτερη δόση για να μπορέσω να γράψω αυτές τις σελίδες. Πάει καιρός τώρα που τα όσα συμβαίνουν στη χώρα και στον πλανήτη με εμποδίζουν να αισθανθώ όπως τότε που έγραφα για τη δημιουργία ενός αυτοκινήτου σαν τη Lancia, που οι παλιοί (ξανα)διάβασαν στο προηγούμενο τεύχος. Πέρασα τη ζωή μου προσπαθώντας να πείσω επιφανή μηδενικά για την ανάγκη να κάνουμε και στην Ελλάδα έστω το 10% απ’ όσα έκαναν οι Ιταλοί. Τα χρόνια πέρασαν, αγνοήθηκα ή και γελοιοποιήθηκα, με αποκορύφωμα την πρότασή μου για τον αγώνα με οχήματα που χρησιμοποιούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας, η οποία είχε και... πρωθυπουργική σφραγίδα! Αν στα παραπάνω προσθέσετε τη νίκη της εικόνας στη μάχη με την ουσία, την επικράτηση των κοσμικών ηλιθίων και φαινόμενα όπως είναι η (κυκλοφοριακή) επιτυχία εντύπων με θέμα τους κώλους και τα βυζιά, καταλαβαίνετε ότι άνθρωποι σαν εμένα δεν έχουν θέση στο γενναίο καινούργιο κόσμο. Απόδειξη, αυτό που μου συμβαίνει όταν τυχαίνει να παρακολουθήσω την εκπομπή «Top Gear» του BBC. Προσπαθώ, αλλά αδυνατώ, να συλλάβω το μέγεθος της ευτυχίας των συναδέλφων που παραληρούν επειδή έκαναν 1΄.25΄΄ οδηγώντας μια Lotus σε ένα εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο, ξεχνώντας ότι οι μοναδικοί δημιουργοί της εγγλέζικης αυτοκινητοβιομηχανίας αγοράστηκαν από ρωσικά, αραβικά και κινεζικά λεφτά. Το ευκολότερο πράγμα στην εποχή μας είναι να παριστάνεις τον ευτυχισμένο, κάτι που, για λόγους που ίσως έχετε καταλάβει, δεν κατάφερα να κάνω.
Να ’μαι, λοιπόν, Δεκαπενταύγουστο, ως συνήθως μόνος στο σπίτι, να προσπαθώ να γράψω το «Εν Λευκώ». Στη χώρα των φελλών είναι δύσκολο να ανακαλύψεις κάτι όμορφο - και μην πείτε για το (νέο) Φεστιβάλ Αθηνών. Ένα χελιδόνι (ο Γιώργος Λούκος) δε φέρνει την άνοιξη, αλλά, και να τη φέρει, οι καταναλωτές πολιτισμού είναι τόσο λίγοι, ώστε γνωρίζονται μεταξύ τους.
Υπάρχει, βέβαια, η Σταυροφορία στο Λίβανο, όμως αισθάνομαι ότι το σημερινό αναγνωστικό περιβάλλον -ο όρος κάθε άλλο παρά δόκιμος είναι- δεν είναι έτοιμο να δεχτεί τις... πολιτικές αναλύσεις που επιχειρούσα στο παρελθόν. Οι νέοι δεν πιστεύουν κανέναν, ούτε εμένα, αν είμαι κάποιος, κι ας λένε στα e-mail τους το αντίθετο. ¶λλωστε, η τερατώδης μηχανή των ιερέων του Newspeak κατατάσσει αυτόματα εκείνον που θα πει ότι ο πόλεμος στο Λίβανο είναι ακόμα ένα βήμα για τη 10η (;) Σταυροφορία στην κατηγορία των «γραφικών».
Σαν μάννα εξ ουρανού, λοιπόν, ήλθε η ανακοίνωση των μυστικών υπηρεσιών της Καποτίας ότι συνέλαβαν 22 άτομα που σκόπευαν να ανατινάξουν αεροπλάνα που θα μετέφεραν επιβάτες από την Αγγλία στις ΗΠΑ. Οι εν λόγω τύποι θα χρησιμοποιούσαν το περιεχόμενο των μπιμπερό, τα gel, τις φωτογραφικές μηχανές μίας χρήσης και, γενικά, ό,τι μπορεί να σκαρφιστεί ο νους του (άρρωστου) χαρτογιακά, για να πυροδοτήσουν εκρηκτικά που θα μετέφεραν μουσουλμάνες μητέρες στο γάλα του μωρού! Οι εικόνες με τους εκατοντάδες οπλισμένους σαν αστακούς αστυνομικούς να αναγκάζουν τα... subjects της Α.Μ. της Βασίλισσας να περνούν από έλεγχο, κρατώντας στο ένα χέρι τα παπούτσια και στο άλλο πλαστικά σακουλάκια που περιείχαν διαβατήρια, κλειδιά και χαρτονομίσματα, με έκανε να σκεφτώ πως, τελικά, υπάρχει Θεός! Γιατί; Διότι, αν δεν πρόκειται για πραγματική απειλή (που δεν αποκλείεται), τότε είναι η καλύτερα στημένη απάτη των τελευταίων 200 ετών για να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για τον απόλυτο έλεγχο των ευτυχισμένων προβάτων του δυτικού κόσμου. Από τη μια, η μαζική παραγωγή ατόμων με μηδενικό επίπεδο μόρφωσης και με IQ ραδικιού και, από την άλλη, η ικανότητα των ΜΜΕ να δημιουργούν ενόχους από το τίποτα, και η απάτη είναι γεγονός.
Για χάρη αυτού του άρθρου, ας υποθέσουμε ότι η απειλή είναι πραγματική. Ότι υπάρχουν άτομα που σκέφτηκαν να ανατινάξουν δέκα ή είκοσι αεροπλάνα (ο αριθμός δεν έχει σημασία) και να δολοφονήσουν εκατοντάδες αθώους. Αν αυτή η απειλή είναι ικανή να πανικοβάλει τόσα εκατομμύρια ανθρώπους, να φέρει το χάος στα αεροδρόμια, να κάνει άνω κάτω τις αερομεταφορές και, ας μη το παραβλέπουμε, να πλήξει θανάσιμα την οικονομία της αυτοκρατορίας και των χωρών που την υπηρετούν, τότε πρόκειται για τη θριαμβική επιστροφή της... Επανάστασης. Μιας επανάστασης απολύτως νέου τύπου, χωρίς όπλα καταστροφής, χωρίς νεκρούς και τραυματίες, αφού οι «επιθέσεις» των σύγχρονων μαχητών θα έχουν σαν όπλο το χιούμορ! Η «επιθέσεις» αυτές θα ξεκινούν, κατά προτίμηση, από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Ιράν, αφού αυτές είναι οι χώρες που κάνουν τις θεούσες του (νεο)χριστιανισμού να χάνουν τον ύπνο τους. Οι «μαχητές» θα εγκαταλείπουν ένα κινητό στο αεροδρόμιο του Xίθροου ή, ακόμα χειρότερα, θα ανταλλάσσουν e-mail με τη φράση «Go now!». Μόλις οι χαρτογιακάδες που παρακολουθούν τα πάντα από τα Έσελον, τους δορυφόρους και τις κάμερες που έχουν εγκαταστήσει ακόμα και στα WC διαβάσουν τη φράση, θα ειδοποιούν το σοσιαλιστή Μπλερ (που θα κάνει διακοπές στο Νησί του Διαβόλου) κι εκείνος, σαν ακοίμητος φύλακας της Δημοκρατίας και των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, θα διατάζει να τεθεί η Καποτία σε orange alert. Η Αγγλία και οι χώρες που λαβαίνουν μέρος στη Νέα Σταυροφορία θα γίνονται μπάχαλο, σαν αυτό που είδαμε (και ακόμα βλέπουμε;) στις οθόνες της TV του «αναπτυγμένου κόσμου».
Πάμε παρακάτω και, πάντα για χάρη της συζήτησης, θέτω το ερώτημα: είναι ή δεν είναι αυτή η εκδίκηση των Μπολιβάρ, Φεραίου, Ζαπάτα, Γκάντι, Τούτου και Γκεβάρα μαζί; Απ’ τη μια, έχουμε την Αυτοκρατορία να επιτίθεται με βόμβες φωσφόρου, πυραύλους κρουζ, F117 και F-16 και, απ’ την άλλη, τους φτωχούς του πλανήτη να απαντούν με εγκαταλειμμένα κινητά και ηλεκτρονικά μηνύματα που θα λένε... «Go now!». Cool, που λένε και τα Aμερικανά.
Η περίοδος, λοιπόν, πριν από τον πανικό της 15ης Αυγούστου (μεγάλη η χάρη Της) ήταν η «καλύτερή» μου. Στο ένα κανάλι έβλεπα μωρά χωρίς πόδια, χέρια και μάτια (από τις βόμβες του Ισραήλ εναντίον της Χεζμπολά) και στο άλλο χιλιάδες ευτυχισμένα γουρουνάκια να τρέχουν για να γλιτώσουν απ’ το μπιμπερό της μουσουλμάνας μητέρας. Της οποίας μητέρας, υπενθυμίζω, οι βόμβες για τον εκδημοκρατισμό της Νέας Μέσης Ανατολής της είχαν εξαερώσει τον άντρα, τον αδελφό και τα τρία της παιδιά, εκτός του ότι της είχαν ισοπεδώσει το σπίτι, κατεδαφίσει το νοσοκομείο, το σχολείο, την εκκλησία και κάψει τα τελευταία αποθέματα φαρμάκων. Και όλα αυτά, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, προκειμένου να αποκατασταθεί η Δημοκρατία στην Παλαιστίνη (ο λαός της οποίας ψήφισε σε απόλυτα ελεύθερες εκλογές τη Χαμάς), στη Γιουγκοσλαβία, στην Κύπρο, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο και όπου αλλού πρέπει, βρε αδελφέ, να εγκατασταθεί η Δημοκρατία των Cayenne. Δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει το γεγονός ότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι, εμείς έχουμε αναπτυγμένο το δημοκρατικό συναίσθημα κι εκείνοι είναι πρώτα απολίτιστοι και μετά μουσουλμάνοι και ως μουσουλμάνοι δεν έχουν θέση στο γενναίο καινούργιο κόσμο.
Να, όμως, που τα στοιχεία που δημοσιεύουν οι εφημερίδες δείχνουν ότι η εξίσωση δε μας βγαίνει και, όταν λέω «μας», εννοώ των πολιτισμένων Δυτικών. Κάπου κάνουμε λάθος, διαφορετικά δεν εξηγείται πώς, ενώ οι ΗΠΑ ξοδεύουν πάνω από 7 δισ. δολάρια το μήνα για να «εκδημοκρατίσουν» το Ιράκ, το μόνο που κατάφεραν είναι να ξεκινήσουν έναν αιματηρό εμφύλιο με 6.000 νεκρούς το μήνα μόνο στη Βαγδάτη! Ούτε εξηγείται πώς οι ελεύθερες εκλογές στη Παλαιστίνη, με ένα τσούρμο Δυτικών παρατηρητών να βεβαιώνουν το γεγονός, έφεραν στην εξουσία τη Χαμάς, η οποία εκλέχτηκε δημοκρατικά, αλλά η δική μας δημοκρατία έχει τα όριά της και δεν επιτρέπει τόση... Δημοκρατία, αν καταλαβαίνετε τι θέλει να πει ο ποιητής. Ούτε εξηγείται πώς στις τελευταίες εκλογές στο Λίβανο η Χεζμπολά εξέλεξε, επίσης δημοκρατικά, 14 βουλευτές κι έχει 2 υπουργούς στην κυβέρνηση Σινιόρα και πώς στην Αίγυπτο το Κόμμα των «Αδελφών Μουσουλμάνων» κατέλαβε το 20% στη Βουλή σε κάθε άλλο παρά δημοκρατικές εκλογές - για να μην αναφερθώ στο Ιράν και στη νίκη του ισλαμιστή προέδρου Αχμαντινετζάντ, που βγάζει τη γλώσσα του στην Αυτοκρατορία.
Go where?
Από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά ότι, αν η «διεθνής κοινότητα» (λέγε με ΗΠΑ) συνεχίσει με τα ηλίθια σχέδιά της για τη ΝΜΑ και δεν «ακούσει» τα σοφά λόγια των πατέρων της Αμερικανικής Δημοκρατίας (Λίνκολν, Τζέφερσον και Ουάσιγκτον), τότε ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που έχει ήδη αρχίσει, θα χτυπήσει πάλι όχι μόνο την πόρτα της υπερατλαντικής Δημοκρατίας (που έχει την ατυχία να έχει πρόεδρο άτομο σαφώς μειωμένης πνευματικής ικανότητας και ΥΠΕΞ ένα cyborg) αλλά κι εκείνες της γηραιάς ηπείρου, που, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, την έχουν «γλιτώσει φτηνά».
Με αυτά που γράφω μη θεωρήσετε ότι τα βάζω με τους νεοχριστιανούς και στηρίζω τις θεούσες του Ισλάμ. Οι πρώτοι μιλάνε με το Χριστό και βομβαρδίζουν, καίνε και ισοπεδώνουν και οι δεύτεροι λαμβάνουν εντολές απ’ τον Προφήτη και ανατινάζουν τους Δίδυμους ή δέκα, είκοσι, πενήντα αεροπλάνα. Κάτι συμβαίνει εδώ, που χρειάζεται μελέτη και προσοχή, γιατί, αλλιώς, υπάρχει κίνδυνος να πέσεις σε μεγάλη λούμπα. Όσο και να βομβαρδίζει η Αυτοκρατορία, δεν είναι δυνατόν να συνταχτείς με το... Χαλιφάτο! Ο κίνδυνος να πέσεις θύμα του Προφήτη είναι το ίδιο μεγάλος με το να πέσεις θύμα του Χριστού - ίσως λίγο μεγαλύτερος, μια και ο τελευταίος δε σε αναγκάζει να προσεύχεσαι... πέντε φορές την ημέρα! Πού στέκει, λοιπόν, ο ελεύθερα σκεπτόμενος, πραγματικά δημοκρατικός και άκρως υποψιασμένος Δυτικός άνθρωπος; Ποια είναι η θέση του απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο των πολιτισμών - και του ελέγχου των πετρελαιοπηγών; Θα απαντήσω καταθέτοντας τη δική μου θέση.
Αν ήμουν... πλανητάρχης, θα φρόντιζα να έχω τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τις ισλαμικές χώρες, θα τις βοηθούσα να αναπτυχθούν, να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της πείνας και της φτώχειας και, πάνω απ’ όλα, θα σεβόμουν τα ήθη και έθιμα, την ιστορία και τις παραδόσεις και θα απαιτούσα κι εκείνες να κάνουν το ίδιο για τη δική μου χώρα και, αν θέλετε, για τον τρόπο ζωής. Σαν ηγέτης της μεγαλύτερης και -εξακολουθώ να πιστεύω- καλύτερης Δημοκρατίας στον πλανήτη, θα φρόντιζα να «κατακτήσω» τον κόσμο όχι με τα όπλα, αλλά με το παράδειγμα, και το ίδιο θα απαιτούσα να κάνουν και τα poodle που θα είχα στη δούλεψη ή στην αυλή μου. Δε χρειάζεται, πιστεύω, μεγάλη προσπάθεια για να πείσεις τους ανθρώπους σε όλη τη Γη ότι το Αμερικανικό Σύνταγμα είναι το μόνο που διασφαλίζει αξιοπρέπεια και πραγματική Δημοκρατία.
Για κάποιο λόγο που ίσως εξετάσουμε στο «Εν Λευκώ» του Αυγούστου του 2007, οι μόνοι που δεν καταλαβαίνουν αυτήν την αλήθεια είναι οι... Αμερικανοί, με αποτέλεσμα να τους τραβάνε απ’ τη μύτη κάποιοι που καμία σχέση δεν έχουν με το ανθρώπινο είδος. Υπάρχει λύση; Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, όχι. Η λύση είναι (πάλι) τελική και θα δοθεί μέσα από έναν πόλεμο που, δυστυχώς για όλους, δε θα έχει χιούμορ.
Και λίγα περί «τρομοκρατών»
Μήπως υπάρχει κάποιο μυστικό που η γλώσσα Newspeak, που χρησιμοποιεί η προπαγανδιστική μηχανή της υπερδύναμης (και των απανταχού τσιρακίων της), δεν επιτρέπει να βγει στην επιφάνεια;
Και βέβαια υπάρχει! Κανείς -ή σχεδόν κανείς, με εξαίρεση ελάχιστων δημοσιογράφων στην Ελλάδα και την Ευρώπη- δε λέει ότι οι σημερινοί «τρομοκράτες» δεν είναι παρά η τρίτη ή και η τέταρτη γενιά των παριών που μεγάλωσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μέσης Ανατολής. Παιδιά που, σαν τη μητέρα που ανάφερα πιο πάνω, εκδιώχθηκαν απ’ τις πατρίδες τους, έχασαν τα πάντα και μεγάλωσαν σε στρατόπεδα προσφύγων. ¶νθρωποι που δε σταμάτησαν να βομβαρδίζονται τα τελευταία 60 χρόνια, που «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα». Αυτοί, λοιπόν, οι παρίες, που έζησαν ένα διαφορετικό Ολοκαύτωμα, δεν ανέχονται άλλο την αδικία. Επειδή δεν έχουν τι άλλο να χάσουν από τη χωρίς μέλλον ζωή τους, ζώνονται εκρηκτικά, τραβάνε το κορδόνι και πεθαίνουν αφαιρώντας τις ζωές δεκάδων αθώων. Οι σημερινοί «τρομοκράτες» δε διαφέρουν από τον ήρωα μιας ταινίας που είχε τον τίτλο «The Patriot», στην οποία ο πολύς Mελ Γκίμπσον υποδύεται έναν Αμερικανό που, απηυδισμένος από τις καταστροφές και τις δολοφονίες των αποίκων από τους ¶γγλους κατακτητές (η ταινία τοποθετείται στην εποχή πριν από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας), φτάνει μετά τη δολοφονία της γυναίκας του στο «αμήν» (όπως οι παρίες της Παλαιστίνης) και αρχίζει να μακελεύει τους ¶γγλους. Τους καίει τα σπίτια, τους βγάζει τα έντερα, τους κόβει τα κεφάλια και, γενικά, συμπεριφέρεται σαν Ιρακινός αντάρτης, σαν μαχητής Ταλιμπάν ή σαν Παλαιστίνια μάνα (που ζώνεται εκρηκτικά).
Θέτω το ερώτημα: τι ήταν ο ήρωας της (αμερικανικής) ταινίας; Μαχητής της ελευθερίας ή τρομοκράτης; Ευπειθώς αναφέρω ότι μέχρι σήμερα κανένα από τα τσιράκια της Αυτοκρατορίας δεν έχει κάνει τον κόπο να απαντήσει.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η έννοια «τρομοκράτης» είναι σχετική. Εξαρτάται από το ποιος αποκαλεί έτσι ποιον. Γιατί είναι «τρομοκράτης» αυτός που πολεμά τον κατακτητή της πατρώας γης και δεν είναι εκείνος που την κατέλαβε; Γιατί αποκαλούμε «τρομοκράτη» το Μιλόσεβιτς (που εκλέχτηκε σε απόλυτα δημοκρατικές εκλογές) και δε λέμε τρομοκράτες εκείνους που ισοπέδωσαν τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη, το Λίβανο και ίσως αύριο τη Συρία και το Ιράκ; Γιατί είναι «τρομοκρατική» οργάνωση η Χεζμπολά και δεν είναι το πάνοπλο κρατίδιο που έχει ξεκινήσει ΟΛΟΥΣ τους πολέμους στη Μέση Ανατολή;
Με τη «λογική» ενός άλλου cyborg (της Κάρλε ντελ Πόντε) και των Πινόκιο της ΕΕ, τρομοκράτης ήταν ο Ρήγας Φεραίος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, ο ¶ρης Βελουχιώτης, οι μαχητές ενάντια στους ναζί και όσοι εκτελέστηκαν από τους τελευταίους επειδή έλαβαν μέρος στην Αντίσταση εναντίον των δυνάμεων του ¶ξονα.
Με λίγα λόγια, τελειώνοντας αυτό το 100% πολιτικό «Εν Λευκώ», θα πρότεινα στους αναγνώστες να αγαπούν την αυτοκίνηση και τους αγώνες, αλλά να μην ξεχνούν ότι καμία Lancia και καμία Porsche δεν πρόκειται να τους προσφέρει την προσωπική και εθνική αξιοπρέπεια που δίνει ο αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία, ιδιαίτερα τώρα, που σαν δεύτερη γλώσσα στα σχολεία της Τζουτζίας διδάσκεται η... τουρκική! Όχι πως έχω τίποτα με τους φίλους και συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ, αλλά, να, έχω την εντύπωση πως πάνε για δεύτερη 400ετία και αυτό δε μ’ αρέσει._ Κ. Κ.